نمایندگان تعدادی از آژانس های سازمان ملل متحد درایران و معصومه ابتکار، عضو شورای شهر تهران از بازارچه خیریه انجمن حمایت از زنان و کودکان پناهنده (حامی) بازدید کردند.
جشنواره حامی روز 26 خرداد ماه در فرهنگسرای ابن سینا برگزار شد و مورد توجه مخاطبان قرار گرفت. در این جشنواره سازمان همچنین نشستی با حضور نمایندگان آژانش های سازمان ملل از جمله کمیسیاریای پناهندگان سازمان ملل، معصومه ابتکار، عضو شواری شهر تهران و بسیاری از کارشاسان حوزه کودکان و سازمان‌های غیر دولتی این حوزه برپا شد
در این جشنواره همچنین غذاهای سنتی زنان افغان و صنایع دستی آنان برای حمایت از آموزش کودکان به فروش رسید. اجرای سرود توسط دانش آموزان مدارس حامی و هنرمندان افغانی نیز از دیگر برنامه های حامی در این جشنواره بود. .
معصومه ابتکار عضو شورای اسلامی شهر تهران در نشست جنبی جشنواره به مناسبت روز پناهنده ،از ایران به عنوان ایران بزرگترین میزبان پناهنده ها در جهان یاد کرد و گفت: به دلیل آمار بالای پناهندگان در ایران نیازمند حمایت های بیشتری است و ما از نهادهای بین المللی می خواهیم که در زمینه حمایت مالی از فعالیت سازمان هیا غیر دولتی فعال در این حوزه بیشتر ورود پیدا کنند.
ابتکار که پس از بازدید از بازارچه خیریه انجمن حمایت از زنان و کودکان پناهنده ( حامی) سخن می گفت تاکید کرد: تجربه فعالیت سازمان های غیر دولتی در ایران تجربه های سراسر مثبتی بوده و وقت آن است که دولت با توان بیشتری از این سازمانخا حمیات کند و نگاه مثبت تری به نهادهای غیردولتی در مدیریت مسائل و آسیب های اجتماعی و فرهنگی داشته باشد.
او ادامه داد: همچنین باید سازو کاری بین المللی در قالب پیشنهاد ها و ارایه مشاوره به دولت ایران در ابعاد مختلف به کمک ایران بیاید. شهرداری و شورای شهر نیز در همین زمینه فعالیت هایی داشته اند و در شورای شهر گزاش عملکرد یکی از مدارس کودکان پناهنده افغان ارایه شده مخاطرات و چالش هایی پیش روی کودکان افغان نیازمند به تحصیل در ایران مورد بررسی قرار گرفته است
برنارد دویل، نماینده کمیساریای پناهندگان سازمان ملل در ایران پس از بازدید از بازارچه حامی از دولت و مردم ایران برای پذیرایی از چند میلیون پناهنده در طول سال های گذشته تا امروز قدردانی کرد.
براساس آمارهاي رسمي وزارت کشور، هم‌اکنون يک ميليون نفر افغان به‌صورت قانوني در ايران زندگي مي‌کنند اين در حالي است که تعداد مهاجران افغان غيرقانوني، 5/1 ميليون نفر برآورد شده است، مهاجران عراقي نيز در آمارهاي وزارت کشور جاي دارند، براساس آخرين آمارها در حال حاضر 240 هزار تبعه عراقي در ايران زندگي مي‌کنند. ايران پس از پاکستان در رتبه دوم کشورهاي مهاجر پذير قرار دارد، آمارها نشان مي‌دهد که پس از پاکستان ايران بيشترين جمعيت پناهنده را در خود جاي داده بدون اينکه از حمايت‌هاي لازم مالي سازمان ملل برخوردار باشد، به گزارش همين سازمان بيش از 35 ميليون پناهنده در کشورهاي جهان وجود دارند که نزديک به 68 درصد کل پناهندگان در کشورهاي اسلامي به سر مي‌برند، بدين ترتيب 18 ميليون نفر به کشورهاي آسيايي و آفريقايي پناه برده‌اند که از اين تعداد پنج ميليون نفر آنها را آوارگان و مهاجران فلسطيني و پنج تا شش ميليون نفر را پناهندگان افغان تشکيل مي‌دهند. بررسي‌ها نشان داده پس از اتفاقات اخير در کشورهاي عربي، کشورهاي منطقه با جابه‌جايي جمعيت مهاجر مواجه شده‌اند.
فاطمه اشرفي رییس انجمن حمایت از زنان و کودکان پناهنده نیز با اشاره به آمارهای پناهندگان در ایران در نشست جنبی جشنواره حامی گفت: دست کم تا زمانی که افغان ها در ایران ناچار به زندگی هستند باید میزبان مثبت و مناسبی برای انها باشیم افتخار ما این است که امروز ببسیاری از زمامداران و مردان افغان که در قدرت حضور دارند تحصیلات عالیه را در دانشگاه های ایران پشت سر گذاشته اند.
اشرفي همچنین گفت: «بيش از 1500 کيلومتر مرز مشترک ميان ايران و افغانستان وجود دارد که امکان کنترل آن نيست، از سوي ديگر با وجود اينکه مهاجران افغان در ايران از دسترسي به خدمات اجتماعي، بهداشتي و… با محدوديت و در برخي موارد محروميت مواجه هستند، با اين حال همين امکانات حداقلي نيز براي اين جمعيت که اغلب آنها از گروه فرودست اجتماعي افغانستان هستند، کفايت مي‌کند. چرا که خدمات اجتماعي افغانستان به هيچ‌وجه جوابگوي نيازهاي آنان نيست، همين موضوع به اضافه ناامني در مناطق جنوبي اين کشور و ورود مجدد طالبان به صحنه قدرت، منجر به تشديد سيل مهاجرت اين افراد به ايران شده است.بسياري از سازمان‌ها و آژانس‌هاي بين‌المللي به‌دليل مشکلات امنيتي در افغانستان پروژه‌هاي خود را در اين کشور تعطيل کرده‌اند، همين موضوع موج بيکاري در اين کشور ايجاد کرده و نتيجه آن نيز افزايش مهاجرت به ايران براي اشتغال شده است
به اعتقاد او موضوع مهاجرت افغان‌ها به ايران، مقطعي و گذرا نيست، بنابراين بايد به‌عنوان يک معضل اجتماعي به آن نگاه شود اما متاسفانه اين نگاه در کشور وجود ندارد.