4 دیدگاه دربارهٔ «رئیس دفتر کمیساریا‌ی عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان در تهران:کمک‌های جهانی به پناهندگان در ایران اندک است»

1. 

   احمدزاده

   1397/04/10 در 12:59 ق.ظ

   همه ای کمکهایی که میگن الکی همین امروز رفتم از دم در کارکنانش جواب میکنن انگار که دنبال ارث بابای کارکنان رفته باشی جوابت میکنن در صورتی که اگر کارکنان خارجی باشند مطمئنم رفتارها منصفانه تر خواهد بود

   پاسخ
2. 

   مهران

   1397/04/23 در 9:28 ب.ظ

   با عرض سلام و احترام. بنظر من دفتر کمیساریا فقط با زن های بی سرپرست کمک میکنن. تا جایی که من اطلاعات دقیق دارم و خیلی از زنها طلاق دروغی گرفتن از طریق سازمان به ی کشور دیگه رفتن در صورتی ما خودمان مشکل کاملا جدی داشتیم با تمام مدارک قانونی ولی متاسفانه سازمان ملل کوچکترین کمک هم نتونستن با ما کنن از دوران جنگ شوری پدر و مادرم ب ایران امدند برا امنیت و حفظ جان تودشان و برای اینده بچه ها که متاسفانه پدرم در ایران به قتل رسید توسط ی عده افراد و جتی ی روز بعد میخواستن برادرم رو هم به قتل برسانند ولی خداروشکر جان سالم به در برد، و هنوز هم این کار ادامه دارد مادرم بخاطر این مسائل ۱بار سکته کرد و چند روز در بیمارستان بستر بود و هنوز هم نگران ما دوتا برادر هست که هر لحظه ممکن است اتفاقی رخ دهد . حتی درخواست دادیم مارو انتقال دهند ب یک استان دیگر و یا اردوگاه مراقبتی ولی باز هم خبری نشد. حتی دوبار هم میخواستیم بصوزت قاچاقی از کشور تارج بشیم ۱بار هم از مرز ترکیه برگشتیم چون بچه کوچک داشتیم بسیار مشکل بود دوباره از مرز برگشتیم به ایران

   پاسخ
3. 

   مهران

   1397/04/23 در 9:31 ب.ظ

   با عرض سلام و احترام بنظر من دفتر کمیساریا فقط با زن های بی سرپرست کمک میکنن تا جایی که من اطلاعات دقیق دارم و خیلی از زنها طلاق دروغی گرفتن از طریق سازمان به ی کشور دیگه رفتن در صورتی ما خودمان مشکل کاملا جدی داشتیم با تمام مدارک قانونی ولی متاسفانه سازمان ملل کوچکترین کمک هم نتونستن با ما کنن از دوران جنگ شوری پدر و مادرم ب ایران امدند برا امنیت و حفظ جان تودشان و برای اینده بچه ها که متاسفانه پدرم در ایران به قتل رسید توسط ی عده افراد و جتی ی روز بعد میخواستن برادرم رو هم به قتل برسانند ولی خداروشکر جان سالم به در برد و هنوز هم این کار ادامه دارد مادرم بخاطر این مسائل ۱بار سکته کرد و چند روز در بیمارستان بستر بود و هنوز هم نگران ما دوتا برادر هست که هر لحظه ممکن است اتفاقی رخ دهد حتی درخواست دادیم مارو انتقال دهند ب یک استان دیگر و یا اردوگاه مراقبتی ولی باز هم خبری نشد. حتی دوبار هم میخواستیم بصورت قاچاقی از کشور تارج بشیم ۱بار هم از مرز ترکیه برگشتیم چون بچه کوچک داشتیم بسیار مشکل بود دوباره از مرز برگشتیم به ایران

   پاسخ
4. 

   شهربانو صفدری

   1398/10/01 در 9:57 ق.ظ

   سلام خسته نباشید من دانشجوی ترم اول افغانستانی ساکن ایران هستم ابتدا که وارد دانشگاه دولتی در شیراز شدم فکر کرده که هزینه آن مانند سایر ایرانیان رایگان است اما برای ثبت نام در ترم بعد به من اعلام شد که باید مبلغ هشتصد هزار تومان را به دانشگاه پرداخت کنم به آموزش دانشگاه رفتم تا شاید هزینه ام را رایگان یا حتی کمتر کنن اما رئیس دانشگاه خیلی سر بالا می‌گوید خانوم شما که پول دانشگاه رو ندارید انصراف بدین، به همین راحتی، باورم نمیشد.وضعیت مالی خانواده ما اصلن خوب نیست پدرم کارت بهزیستی داردودچار معلولیت میباشد ما یک خانواده هشت نفری می‌باشیم و من به سختی دانشگاه دولتی قبول شدم اما چه فایده وقتی که نه کمکی می‌شود و می‌گویند چون شما افغانی هستید نمی‌توانید از مزایای این کارت استفاده کنید وقتی هیچ مزیتی برای ما ندارد پس چرا اصلن به پدرم کارت بهزیستی میدهید چند روز پیش به کمیساریای سازمان ملل پناهندگان در شیراز مراجعه کردم تا شاید کمکی به ما شود که علاوه بر برخورد نامناسبشان خیلی راحت می‌گویند خیر چنین کمکی به سختی و بعد از هزار جور دوندگی داده می‌شود به علاوه مهلت آن گذشته است باید هفت ماه پیش میومدی خانوم. من از کجا باید می‌دانستم که دانشگاه قبول می شوم در ثانی من آن زمان هنوز کنکور نداده بودم یعنی چی؟؟؟! الان واقعن ناراحتم،همین خرجی رفت و برگشت دانشگاه،کتاب و هزینه غذا را هم به سختی فراهم میکردم و پدرم که اصلن نمی‌تواندکمکم کند چن خودش نمی‌تواند کار کنده چه برسد که بخواهد هزینه 6فرزند را بدهد. از مسئولین محترم خواهشمندم که پیگیری کنند تنها امیدم بعد از خدا شما هستید، اصلن دوست ندارم درس و دانشگاه را رها کنم ولی مجبورم تو رو خدا یه کاری کنید. خاهش میکنم…

   پاسخ